Coma quen dis, un ninguén
Escritores de varias xeracións explican como leron 'Memorias dun neno labrego'
"Eu son Balbino. Un rapaz da aldea. Como quen dis, un ninguén. E ademais, pobre. Porque da aldea tamén é Manolito, e non hai quen lle tusa, a pesares do que lle aconteceu por causa miña". Eis un dos inicios máis lembrados da literatura galega por xeracións e xeracións de lectores. Con Memorias dun neno labrego, a novela escrita e publicada por Xosé Neira Vilas (Gres, Vila de Cruces, 1928), nace a literatura infantil en galego e o primeiro achegamento á lingua escrita de miles e miles de persoas. Non por acaso son á beira de 600.000 os exemplares vendidos do libro.
A editorial Galaxia botará, para conmemorar o 5 de xaneiro o medio século das aventuras de Balbino, unha nova versión da obra. Recupera a capa orixinal, do pintor Luís Seoane, inclúe un proemio de Víctor Fernández Freixanes e un estudo de Xesús Alonso Montero. Haberá unha outra encadernación con debuxos de Xaquín Marín e 80 ou 90 escritores, en galego, catalán, vasco, sueco ou maia, participan nun volume de homenaxe ás Memorias do neno labrego.
Aquel libro que Neira Vilas escribiu contra a literatura chocalleira de aldea serviu a moitos escritores como cotacto inicial coas letras en galego. O realismo crítico da obra mesmo funciounou como aguillón político. Varios deles explican o seu descubrimento de Balbino.
