_
_
_
_
_
PSICOFONÍAS
Columna
Artículos estrictamente de opinión que responden al estilo propio del autor. Estos textos de opinión han de basarse en datos verificados y ser respetuosos con las personas aunque se critiquen sus actos. Todas las columnas de opinión de personas ajenas a la Redacción de EL PAÍS llevarán, tras la última línea, un pie de autor —por conocido que éste sea— donde se indique el cargo, título, militancia política (en su caso) u ocupación principal, o la que esté o estuvo relacionada con el tema abordado

Creación emerxente

Nas últimas semanas xúntanseme dous asuntos: a polémica de Franco Grande contra a actual literatura galega e o aquel de nostalxia e de certa autocompracencia que arrodea á exposición do CGAC sobre a vídeocreación galega nos anos 80. Como algo teño que ver coas dúas cousas, a verdade, e a pesar diso, é que vexo o choio como un pouco fóra de lugar. Nin tanto, nin tan pouco.

Repaso a miña última semana de usuario de cultura galega e o só inventario é ben elocuente: disfruto con Os poemas de como se rompe todo de Daniel Salgado (naceu en 1981 e xa vai polo seu cuarto poemario e a cada cal mellor), entro en gzcrea.com e descubro unha efervescente produción de creación cultural e que inclúe tamén o grafiti, infórmome con Miraxes na TVG e ademais dunha axenda cultural excitante, vexo o último clip de Alejandro Marzoa que toca nun grupo mestizo galego-catalan e que percorreu os festivais de media Europa coa súa xenial curtametraxe Temporada 92-93, podo adquirir o primeiro xogo de rol en galego, As Crónicas de Gáidil, e por paradoxal, non podo deixar de citar a miña sorpresa ao ler a versión española na contracultural editorial Lengua de trapo de Elegías a dios y al diablo, escrita por Samuel Solleiro, e decatarme de que xa fora publicado en Galicia e en galego en 2001. Xa estaba eu daquela fóra de lugar? Calquera tempo pasado non foi necesariamente mellor porque non hai maior reaccionarismo que considerar peores aos máis novos e non hai peor forma de estar na historia que desde o pesimismo queixoso. A nova cultura galega de creación e de expresión galega é tan sorprendente e contraditoria con estes tempos de barbarie como en calquera outro territorio da sociedade occidental. Ten a mesma enerxía e os mesmos problemas. Hai máis cousas e mellores, iso que chaman "masa crítica", e dígoo eu que hoxe me sinto "demasiado vello para o rock and roll e demasiado novo para morrer".

Lo que más afecta es lo que sucede más cerca. Para no perderte nada, suscríbete.
Suscríbete

Regístrate gratis para seguir leyendo

Si tienes cuenta en EL PAÍS, puedes utilizarla para identificarte
_

Archivado En

Recomendaciones EL PAÍS
Recomendaciones EL PAÍS
Recomendaciones EL PAÍS
_
_